... Σαν να υπήρχε ημερομηνία λήξης και μας την έκρυβαν. Μέχρι πριν απο κάποια χρόνια, η Θεσσαλονίκη υπήρξε πρωτοπόρα στα ελληνικά δρώμενα.
Η μόδα ξεκινούσε απο εδώ. Τα μεγάλα φορτηγά με τις πιο ντελικάτες γόβες για τις κυριές είχαν σαν πρώτη στάση τούτη εδώ την πόλη. Τα φορτηγά με τους δίσκους επίσης. Αρκετές φίλες μου, ανέβαιναν στην Θεσσαλονίκη για να ψωνίσουν τα ρούχα που οι δικές τους φίλες θα έβλεπαν μήνες αργότερα στις Αθηναϊκές βιτρίνες. Για τους δίσκους ίσχυε το ίδιο...
Πάρκο των Σκύλων, πλ. Ναυαρίνου, το Degre Zero στην Άισώπου μέσα στα μπουρδέλα, ο μουσικά-δέκα-χρόνια-μπροστά Θερμαϊκός και το Majestic του περασμένου αιώνα, Space Mobil, ο Μύλος που το άκουσμα και μόνο του ονόματος του σήμαινε κύρος, θεατρικά εργαστήρια σε κάθε δύο οικοδομικά τετράγωνα.... Μόνο λίγα απο τα μέρη που έδιναν χρώμα στην πόλη αυτη. Συναυλίες, πάρτι... Και όταν δεν υπήρχαν, τα δημιουργούσαν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες.
Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Soul Fire, Blues Wire, Ροδάμα, Στρογγυλό Κίτρινο και ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Όλα αυτά την στιγμή που η Αθήνα (4 φορές μεγαλύτερη) έψαχνε να βρεί την -όποια- καλλιτεχνική της ταυτότητα... Και όλα αυτά έσβησαν. Και ο απόηχος τους τελικά αποδείχθηκε τόσο αδύναμος, που μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτε. Δυστυχώς!...
Η παντελής έλλειψη καλαισθησίας των Θεσσαλονικιών νεόπλουτων, σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της. Τα γραφικά Λαδάδικα ισοπεδώθηκαν απο το βάρος των μπουζουκιών και του αηδιαστικού mainstream. Τα γκρουπ που νοικιάζανε τα δωμάτια στις γύρω οικοδομές, απλά έφυγαν προκειμένου να διαφυλάξουν την δική τους αισθητική. Και αφού τα ξεζούμησαν (τα Λαδάδικα) οι απόφοιτοι του Ανατόλια και του Καλαμαρί (ή όπως αλλιώς λέγεται), τα εφτυσαν και αυτοί για ισοπεδώσουν και την πιο όμορφη πλευρά της πόλης. Την παλιά παραλία.
Εκεί που κάποτε έπινες με ένα 100ρικο την μπυρίτσα σου, έπαιζες τάβλι ή τρώγοντας το τοστάκι σου έβλεπες το ηλιοβασίλεμα, τώρα είσαι αναγκασμένος να πληρώσεις μια μικρή περιουσία και να βομβαρδίζεσαι απο το "yassou Maria".
Μοναδικός που επιβιώνει, ο Θερμαϊκός. Που όμως οι επι μιας δεκαετίας θαμώνες του εξαφανίστηκαν όπως τα ζώα στο δάσος σε κατάσταση πυρκαγιάς. Γέμισε με κόσμο που απλά δεν βρήκε θέσεις στα σκυλομάγαζα και την μουσική του την έχει ελαφρώς "χεσμένη" (με το συμπάθειο).
Οι μουσικοί, πλανώδιοι πωλητές, θέατρα του δρόμου είναι αποκλεισμένοι απο την ίδια τους την πόλη. Χρειάζεται άδεια για να παρουσιάσεις κάτι στην Αριστοτέλους. Για να μην ενοχλήσεις τους θαμώνες των γελοίων Nouveou ('ή κάπως έτσι) και πάει λέγοντας.
ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΗΝ ΖΗΤΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ για παρωδίες τύπου "Η Γιορτή Των Αγγέλων" που στο φινάλε ΕΓΩ τα πληρώνω; Ευτυχώ τα περασμένα Χριστούγεννα την "πηδήξαμε".
Δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε ανθρώπους που σκότωσαν την νεοελληνική αισθητική και τώρα ασελγούν στο πτώμα της. Ρουβάς, Βανδή, Κοκκίνου, Βαρδής και Υιός και πάει λέγοντας. Την στιγμή που τούτη εδώ η πόλη έχει 5 συγκροτήματα σε κάθε γειτονιά. Και μιλάμε για μουσικές! Αν εξαιρέσω τους κολλημένους 18ρηδες που θα διασκευάσουν Σιδηρόπουλο και δεν ξέρω εγώ τί άλλο, υπάρχουν άνθρωποι που είναι πολύ πιο μπροστά και δουλέυουν με όλο τον κόσμο εκτός απο την πόλη τους.
Όλα τα σχήματα της Poeta Negra (2L8, Dani Joss, Spyweirdos κ.α), Cayetano, Five Star Hotel και καμιά εκατοστή ακόμη που θα μπορούσαν άνετα να κατακτήσουν την Ευρώπη γιατί δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα απολύτως! Και όμως... Στα "σοβαρά" πράγματα που συμβαίνουν στην Θεσσαλονίκη, λίγοι απο αυτούς θα προσκληθούν. Συνήθως θα φέρουμε κάτι απο την Αθήνα (βλ. Monica - Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ) μάλλον για να δείξουμε οτι είμαστε εξωστρεφής πόλη.
Δυστυχώς, το τρένο έφυγε και δεν ανεβήκαμε. Με έναν pioneer (κάποτε) 88μισό και έναν Republic που ενώ είναι σίγουρα καλύτερος απο του υπόλοιπους, radiolution δεν κάνει σε καμιά περίπτωση, η κατάσταση δεν σώζεται. Είμαστε μόνο για μπουγάτσες και φραπέ.
Ζούμε άλλωστε στην συμπρωτευουσα! Την μοναδική συμπρωτευουσα του κόσμου! Και είμαστε χαρούμενοι με αυτόν το τίτλο και τους άρχοντες μας με τις χρυσές καρφίτσες τους.
